အပ်ိဳႀကီး-၄

သႀကၤန္မွာ ဆိုရင္
အပ်ိဳႀကီးအနားကေကာင္မေလးေတြ သြားမပက္နဲ.
ငါ့မပက္နဲ.ေနာ္ ငါ့မပက္နဲ.ေနာ္ ဆိုၿပီး
သူကခ်ည္းေရွ.ေရာက္ေရာက္လာတာ
မနည္းေျပးရတယ္။

မ၀ယ္ပါဘူးဆိုမွ
ခ်ိန္လိုက္မယ္ေျပာတာသူတို.အက်င့္
မစားပါဘူးဆိုမွ
တစ္လုပ္ျဖစ္ျဖစ္ပါ ဆိုတာသူတို.စရိုက္
ညီေလးတို.ေရ
မစားရင္ ဇြတ္ခြင့္ေကၽြးေတာ့မွာ။

ေခြးေလးေၾကာင္ေလးေတြလည္း တကယ္ခ်စ္တာမဟုတ္ဘူး
သူတို.ဒီလိုဂရုစိုက္တတ္တယ္လို.
ေယာက်ားေတြကိုျပေနတာ
သူတို.က မာယာေလးဆယ္ကို နွစ္နဲ.ေျမွာက္ထားတာ
အျပစ္ေတာ့ မေျပာက်ပါနဲ.
တစ္ခုက်ရင္ တစ္ခုမဲတင္းရမယ္ေလ
သူတို.မွာက အလွလည္းက် ဘ၀လည္းက်
ေစ်းမွမရေတာ့ မာယာပဲသံုးရမွာကိုး။

တူမေတြက တိတ္တိတ္ နာမည္ေပးၾကတယ္
“က်ဆံုးေလေသာ ေခါင္းေဆာင္ ” တဲ့
တို.ကေတာ့ဒီလိုမထင္ဘူး
မွီရာရထား မွီရာကားကို ဖမ္းတားေနတာမဟုတ္ဘူး
ေယာက်ားေတြကို ေခၽြးတပ္ဆြဲေနတာ။ ysmiley

ကဲ
ညီေလးတို.
ငါ့ေနာက္မွာတန္းစီ
ေနာက္က်တဲ့ေျခေထာက္ သစၥာေဖာက္
လြတ္ေအာင္သာေျပးၾကေတာ့။ ။

လူပ်ိဳႀကီး-၂

လူပ်ိဴႀကီးပါ
လူပိုႀကီးမဟုတ္ပါဘူး
မင္းႏွလံုးသားရဲ့ လစ္လပ္ေနရာ
ငါ့ေလ်ာက္လႊာေလး တင္ခ်င္လို.ပါ။

မင္းရဲ့ေလွာင္ေျပာင္တဲ့အင္တာဗ်ဴးေတြ
၀မ္းနည္းစြာ ငါေျဖပါတယ္
“ဘာလို.နဖူးေျပာင္ေနတာလဲ”
မင္းအေၾကာင္းႏွလံုးသားမွာေရးထားတာ
ေနရာမဆန္.မွာစိုးလို.
ငါေသရင္ဆက္ေရးဖို.ေနရာပါ
“ဆံပင္ေပါက္ခ်င္တာလား
ရည္းစားလိုခ်င္တာလား”
မင္းကိုရည္းစားအျဖစ္တြဲသြားတဲ့အခါ
မင္းရွက္မွာစိုးလို.ဆံပင္ေပါက္ခ်င္တာ

မင္းၿပံဳးဖို.ေျဖရတဲ့အေျဖေတြမွာ
အမွန္တရား တ၀က္ပါပါတယ္
အရွက္တရားတစ္၀က္ပါ ပါတယ္
ငါဟာေလွာင္စရာျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ
ငါ့ေမတၱာကိုပါ ေလွာင္စရာျဖစ္လာေတာ့
၀မ္းနည္းစြာငါျပန္ရေတာ့မွာ။

ငါျပင္မရတဲ့ သဘာ၀တရား
ငါ့အားနည္းခ်က္ပဲလား
ရုပ္ရွင္ထဲေတြထဲမွာ
လူ၀ႀကီးေတြကရယ္စရာလား
လူပုေလးေတြက ရယ္စရာလား
ခံစားခ်က္နွဳန္းစံေတြ လြဲမွားလြန္းေနတဲ့ကမာၻ။

ဘာပဲေျပာေျပာေလ
ေမတၱာတရားဟာ
နဖူးနဲ.မဆိုင္တာ မင္းနားလည္လာတဲ့ေန.
အခ်စ္ဆိုတာ
အသက္နဲ.မဆိုင္တာမင္းနားလည္လာတဲ့ေန.
တိတ္တိတ္ေလး ငါ ဆုေတာင္းေနရေတာ့မွာ
တိတ္တိတ္ေလး ငါ ဆုေတာင္းေနရေတာ့မွာ
တိတ္တိတ္ေလး ငါ ဆုေတာင္းေနရေတာ့မွာ

အိပ္မက္-၅

သူေမ့သည္.အခါ
အိပ္မက္ရြာသို.
တစ္ခါအလည္ ေခၚပါမည္။

အိပ္မက္ထဲမွာ
အၾကင္နာမ်ား
ေ၀ဆာေနေအာင္ ေျပာလိုက္မည္။

အိပ္မက္ထဲမွာ
တို.ဒဏ္ရာမ်ား
စာနာတတ္ေအာင္ ျပလိုက္မည္။

အိပ္မက္ထဲမွ၊ နိုးထလွ်င္ေပါ့
ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း၊ အတိတ္ေဟာင္းကို
ျပန္ေျပာင္းကာေငး၊ သူေလေတြးၿပီး
ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ ၿပံဳးေစသား။ ။

ဤလက္မ်ားျဖင့္

တဟြတ္ဟြတ္ ဆိုးလာေသာ ေခ်ာင္းကို သူ ႀကိဳးစားၿမိဳခ်လိုက္သည္။ ပါးစပ္ထဲ၀ယ္ က်ိခၽြဲေစးပ်စ္ လာေသာေၾကာင့္ ကုတင္ေပၚမွ အားယူေစာင္းငဲ့ရင္း နံေဘးသို. တံေတြးတစ္ခ်က္ေထြး လိုက္မိသည္။

“အို…….အဲဒီလို တမံတလင္းေပၚ မေထြးရဘူးေလ၊ အကုန္ ညစ္ပတ္ကုန္မွာေပါ့၊ ေထြးခံရိွရဲ့သားနဲ့”

အခန္း၀မွ လွမ္းေျပာသံေၾကာင့္ မ်က္စိကို ေစြရင္း လွမ္းၾကည့္ လိုက္သည္။ တင္းမာမွဳန္ေ၀ေသာ သူ.မ်က္ႏွာကို ရြံ.သြားဟန္ရိွေသာ ဆရာမေလးသည္ တစံုတရာကို သူမၾကားေအာင္ တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ ေရရြတ္ရင္း သန္.ရွင္းေရး အလုပ္သမားကို လွမ္းေခၚေနသည္။

သူအံႀကိတ္လိုက္ မိသည္။ ေသေတာ့မယ့္ လူနာတစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ္သက္သာရေရး ထက္ပိုၿပီး ဘာစည္းကမ္းကိုမွ လိုက္နာဖို.မလိုဘူးဆိုတာ သိၾကရဲ့လားေဟ့။ ငါ့ကို ၾကည့္ၾကတဲ့ မ်က္လံုးေတြဟာ ဘယ္လိုဆိုတာ ငါသိၿပီးတဲ့ေနာက္ ငါ ပိုလို.ေတာင္ ဂရုမစိုက္ေသးတယ္။

ရင္ဘတ္ဆီမွ ေအာင့္တက္လာေသာ ေ၀ဒနာေၾကာင့္ သူ.ႏွဳတ္ခမ္းမ်ား တြန္.လိပ္သြားသည္။ တစ္ဖက္ခန္း အမ်ိဳးသား လူနာေဆာင္ဆီမွ ဘုရားရိွခိုးသံ သဲ့သဲ့ ၾကားသည္။ ဘယ္အခ်ိန္ရိွၿပီလဲ။ သူ.အဖို.ေတာ့ မထူးပါ။ ေန.မ်ားညမ်ားကို သူဂရုမစိုက္မိသည္မွာ ၾကာၿပီ။ အင္း…….ဂရုစိုက္လြန္းေနသည္လည္း ျဖစ္နိုင္သည္။ သူ.အဖို. အခန္းတံခါးထိပ္ရိွ နာရီမွ တစ္ခ်က္ခ်က္ ျမည္သံကိုပင္ က်ိန္ဆဲခဲ့ရသည္မွာ အႀကိမ္မနည္းၿပီ။

လူသားတစ္ေယာက္ပီပီ ရသမွ်အခ်ိန္ေလးကို ကုတ္ကပ္ ေနသြားခ်င္စိတ္သည္ တခါတရံ နင့္နဲစူးရွစြာ ၀င္လာတတ္သလို ေ၀ဒနာျဖင့္ လူးလိမ့္ေနရသည့္ အခ်ိန္မ်ားတြင္လည္း ဇာတ္သိမ္းကို ညည္းတြားေတာင့္တ မိျပန္သည္။

သူလို လူမ်ိဳးမ်ားကို ေဆးရံု၏ ဤအခန္းေလး၀ယ္ သီးသန္. ထားတတ္မွန္း သိခဲ့သည္မွာ ၾကာၿပီ။ သူ.ထက္ ေနာက္က်မွ ေရာက္လာေသာ လူနာတစ္ေယာက္ တစ္ေန.ကပင္ ထြက္ခြာသြားၿပီ။ ယခု ဒီအခန္းေလး၀ယ္ သူႏွင့္ ေကာင္ေလး ႏွစ္ေယာက္ထဲ။

ေကာင္ေလးကို သတိရ၍ တစ္ဖက္ တစ္ကုတင္ေက်ာ္သို. ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္သည္။ ေကာင္ေလး သူ.ဘက္သို. တစ္ေစာင္းလွည့္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္ေနေလသည္။ ေျခာက္ေသြ.ေသာ ႏွဳတ္ခမ္းၾကားမွ မသိမသာေခါေနေသာ သြား၀ါက်င္က်င္ကို ျမင္ေနရသည္။ သူနွာေခါင္းရွံဳ.လိုက္သည္။ ၾကည့္ပါဦး။

အရိုးႏွင့္ အေရျပားၾကား၀ယ္ အသားဟူ၍ စကၠဴတစ္ခ်ပ္စာပင္ မက်န္ေသာ ေကာင္ေလး၏ ဦးေခါင္းသည္ မေရာင္းရ၍ အၾကိမ္ၾကိမ္ ျပန္ေၾကာ္ထားေသာ စာကေလးေၾကာ္ေခါင္းႏွင့္ တူေနသည္။ လက္တစ္ႏွိဳက္ခ်ိဳင့္ေနေသာ မ်က္တြင္းမ်ားသည္ ညိဳမည္းေနၾကသည္။ ပါးျပင္နား ေဘးကပ္ခ်ထားေသာ လက္ေခ်ာင္းလက္ဖ်ံမ်ားသည္ အဘိုးအိုတစ္ေယာက္၏ လက္မ်ားပမာ အေရတြန္.ေနၾကသည္။ အင္း……..ဒီေကာင္ေလး အသက္ဘယ္ေလာက္ ပါလိမ့္။ ရိွလွ ငါးႏွစ္ေပါ့။

သူတစ္ခ်က္ ရယ္ရင္း သူ.လက္သူ ျပန္မၾကည့္လိုက္သည္။ ဘာထူးလဲ။ အေရျပားမ်ား ရွံဳ.တြ၊ အိက်၊ ကြဲအက္။ အင္း…… ဒီလို အရိုးေပၚ အေရတင္ အခ်င္းခ်င္းေတာင္ ဆရာ၀န္ ဆရာမေတြက ေကာင္ေလးကိုက် ခ်စ္ၾကသည္။ သူ.က်ေရာ။

သူ.က်ေတာ့ မမုန္းေတာင္ မခ်စ္ဟု ထင္သည္။ ဘယ္လိုေျပာမည္နည္း။ ေကာင္ေလးႏွင့္ သူ အတူတူ ဂရုစိုက္ခံရရင္ေတာင္ ေကာင္ေလးကိုက် ပိုၿပီး ဂရုဏာပါသည္ သူထင္သည္။ အေျခအေနမဲ့ခ်င္း အတူတူ။ ေရာဂါခ်င္း အတူတူ။

သူမေက်နပ္။ ဒီေတာ့ သူ ဘာလုပ္သနည္း။ ဆဲသည္။ ဟုတ္သည္။ သူသည္ ပညာတတ္ တစ္ေယာက္မဟုတ္။ ဟီရိၾသတၱပၸ ကိုသူမသိ။ နည္းနည္းပါးပါး သိေတာင္ သူ ဂရုစိုက္မည္မဟုတ္။ အထူးသျဖင့္ ခံစားခ်က္ကို ထြက္ေပါက္ေပးစရာ မရိွျဖစ္ေနေသာ ဒီအခ်ိန္၀ယ္ သူလုပ္နိုင္သည္မွာ ဆဲျခင္း။

ပထမ ေကာင္ေလးကို ဆဲသည္။ ေနာက္ ဆရာဆရာမေတြကို ျပန္ေျပာသည္။ ေအာ္သည္။ အားလံုးက သူ.ကို ရံြေၾကာက္ႀကီး ျဖစ္လာသည္။ အစ ပထမဦး ဘာေရာဂါပါဟု သိသိခ်င္း ၾကည့္ေသာ စူးစူး၀ါး၀ါး မ်က္လံုးတို.သည္ ယခုအခါ စိမ္းစိမ္း၀ါး၀ါး ျဖစ္ကုန္သည္။

သူေတြးရင္း တစ္ခ်က္ ရိွဳက္လိုက္မိသည္။ သူလည္းဒီေရာဂါပဲ။ ေကာင္ေလးလည္း ဒီေရာဂါပဲ။ သူ.က်မွ။ သူဆိုးေနသည္ကို သူလည္းသိသည္။ ဘာျဖစ္လို. သူ.ကို ဆက္ကုေပးေနၾကတာလဲ။ ဘာျဖစ္လို. ေမာင္းမထုတ္ၾကတာလဲ။ သူမေတြးတတ္။

ည အေတာ္နက္ၿပီထင္သည္။ ညတာ၀န္က် ဆရာ၀န္ေလးက ေဆးတစ္လံုး ထိုးေပးသြား၍ သူ ယခု အနာသက္သာေနျခင္း ျဖစ္သည္။ အိပ္ယာထက္တြင္ ပက္လက္ေနပါမ်ား၍ ေက်ာ၌ ေပါက္ေသာ အပူနာသည္ က်က္ခဲလွစြာ။

ဒီဆရာ၀န္ေလးက စိတ္ရွည္သည္။ သူ.အေပၚလည္း သည္းခံသည္။ ေကာင္ေလးကို သူမေက်နပ္မွန္း သိ၍ ေျပရာေျပေၾကာင္းလည္း ခဏခဏေျပာသည္။ ထိုအခါမ်ိဳး၌ သူ သုန္သုန္မွဳန္မွဳန္ မ်က္ႏွာျဖင့္ တစ္ဖက္လႊဲ ေနျပလိုက္သည္။ ဆရာ၀န္ေလးလည္း ရယ္ကာ ေမာကာ ျပန္သြားရၿမဲ။

ထိုစဥ္မွာပင္ ေကာင္ေလး ကုတင္ဆီမွ တရွဴးရွဴး အသံၾကားရသည္။ ေခါင္းကို အားယူ ေစာင္းၾကည့္ လိုက္သည္။ ေကာင္ေလးေမာေနသည္။ အသက္ကို ရွိဳက္၍ ရိွဳက္၍ ရွဴေနရေၾကာင္း သူျမင္ရသည္။ လည္ပင္းေၾကာႀကီးမ်ားေထာင္ကာ၊ ပါးစပ္ကိုဟကာ ေလကို ဟပ္၍ ယူေနရသည္။

ဒီလိုမ်ိဳး သူလည္း ေမာဘူးသည္။ ေ၀ဒနာ အတိမ္အနက္ကိုလည္း သိသည္။ သူ အားရ၀မ္းသာ ရယ္လိုက္သည္။ သူမုန္းေသာ ေကာင္ေလး ေ၀ဒနာခံစားေနရသည္ကုိ အရသာခံၿပီး ၾကည့္ေနလိုက္မည္။

သို.ေသာ္ သူ.အေတြး မဆံုးမွီမွာပင္ ဟိုးရင္ဘတ္ အတြင္း တစ္ေနရာက လိွဳက္သြားသည္ကို သိလိုက္သည္။ ဘာေ၀ဒနာဟု မစဥ္းစားမိခင္ မွာပင္ သူ အားယူထသည္။ ေကာင္ေလး ႏွဳတ္ခမ္းမ်ား ျပာလာသည္ကို သူျမင္သည္။ ျမန္ျမန္။

တံခါး၀သို. သူ အျမန္ေျပးသည္။ လမ္းမေလ်ွာက္သည္မွာ ၾကာၿပီ။ ေျခေထာက္ေတြက တုန္ေနသည္။ အခန္း၀မွ ေခါင္းျပဴ ၾကည့္လိုက္လ်ွင္ပင္ သူနာျပဳ ဆရာမေလး၏ တာ၀န္က်စားပြဲကို ျမင္နိုင္သည္။

“ဆရာမ”

သူေအာ္လိုက္သည္။ စာဖတ္ေနရာမွ ဆရာမ လွမ္းၾကည့္သည္။ သူ.အတြက္ စိုးရိမ္ဟန္ မ်က္ႏွာထား။

“အို ကိုမင္းဒင္၊ ဘာျဖစ္လို.လဲ၊ ေနမေကာင္းလို.လား”

ရင္ခြင္၌ တုန္ခါသြားသည္။ သို.ေသာ္ မစဥ္းစားနိုင္ေသး။

“ဟို……..ဖိုးသား ေမာေနလို.”
“ဟင္”

ဆရာမေလးေျပးလာၾကည့္။ ဆရာ၀န္ကို ေျပးေခၚ။ အားလံုးအလုပ္ရွဳပ္သြားၾကသည္။သူ ေတြေ၀စြာ ထိုင္ၾကည့္မိသည္။ ခါတိုင္းလို ေကာင္ေလး အေပၚမွာလည္း မနာလို မျဖစ္မိ။ ထူးဆန္းစြာပင္။

ေသမယ္ဆိုတာ သိေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို သူတို. ဘာလို. ကယ္ၾကတာလဲ။ ၾကည့္ပါဦး လက္ေတြ။ ေကာင္ေလးရဲ့ ရင္ဘတ္မွာ စည္းခ်က္က်က် ဖိႏွိပ္ေနတဲ့ လက္ေတြ။ ေဆးပုလင္းထဲက ေဆးကို ပိုက္နဲ. စုပ္ယူေနတဲ့ လက္ေတြ။ ေဟာ….. ဟိုမွာလည္း လက္ေမာင္း ပိန္ပိန္ေလးထဲကို ေဆးရည္ထိုးထည့္ ေနတဲ့ လက္ေတြ။

ငါ ေသအံ့မူးမူး ဆိုရင္ေကာ သူတို ဒီလိုပဲ ကယ္ၾကမွာလား။ ငါက သူတို.ကို မထီမဲ့ျမင္ လုပ္ထားတာေလ။ ခုနက ဆရာမေလး ငါ့ကို စိုးရိမ္တႀကီး လွမ္းၾကည့္လိုက္တာ ေသခ်ာရဲ့လား။

တေျဖးေျဖးခ်င္း ေအးခ်မ္းသြားေသာ အေျခအေနကို ျမင္ရသည္။ ေကာင္ေလးလည္း ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ ျပန္လည္ အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီ။ ဆရာ၀န္ေလးသည္ သူ.ဘက္သို. လွည့္ၿပံဳးျပသည္။ ၿပီး…… ေလ်ွာက္လာသည္။

“ကိုမင္းဒင္”
“ဗ်ာ”
“ဖိုးသား အသက္ကို ခင္ဗ်ားကယ္လိုက္ၿပီ၊ ၀မ္းမသာဘူးလား”

သူ ေၾကာင္အေနသည္။ သူကယ္တာလား။ ဆရာေတြ ကယ္တာ မဟုတ္ဘူးလား။

ဆရာ၀န္ေလးက ၿပံဳးရင္း ဆက္ေျပာသည္။

“ကိုမင္းဒင္၊ အိမ္ေထာင္ကြဲတာ ဘယ္ေလာက္ရိွပီလဲ”
“ဟိုဒင္း……. ႏွစ္ႏွစ္”
“ကြဲၾကေတာ့ ကိုယ္၀န္ ပါသြားတယ္ဆို”
“ဟုတ္……ဟုတ္ကဲ့”

ဆရာ၀န္ေလး ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ၿငိမ့္သည္။

“ေအးဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားကလည္း ဒီေရာဂါ ဘယ္အခ်ိန္ ၀င္ေနမွန္းမသိဘူး။ ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားရဲ့ ရင္ေသြးေလးမွာ ဒီေရာဂါ မကူးစက္ပါေစနဲ့ ဆုေတာင္းရမွာပဲ”

သူ.ရင္ထဲ၀ယ္ နင့္ကနဲ။ သားလား၊ သမီးလား။ သူမသိ။ သို.ေသာ္ သူကဲ့သို.ေတာ့ မျဖစ္ေစခ်င္။

“ခင္ဗ်ားလုပ္လိုက္တဲ့ ကုသိုလ္ေၾကာင့္ …… ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ယံုတယ္။ မကူးစက္နိုင္ဘူးလို.”

ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္မိလို.လဲ။ စိတ္တြင္းမွ ေျခာက္ျခားစြာ ေမးမိသည္။

“သူတို.ေလးေတြက သနားစရာပါဗ်ာ၊ အရင္ဘ၀က အတိတ္ကံကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာလို ဘူးေပါ့ေလ။ အခုဘ၀မွာေတာ့ သူတို.ဟာ ဒီေရာဂါ ျဖစ္ဖို. အေၾကာင္းတရား ဘာမွ မရိွရွာပါဘူး”

ရွက္ရြံ.စြာ ေခါင္းကို ငံု.လိုက္မိသည္။ ေကာင္ေလး၏ မ်က္ႏွာကို ျမင္သည္။

“ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူတို.ကို တတ္နိုင္သမွ် ပိုၿပီး ဂရုစိုက္တယ္၊ ဘ၀ေပး မေကာင္းရွာလြန္းလို.ေလ၊ မဟုတ္ဘူးလား ကိုမင္းဒင္ရယ္”

သူေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ ႏွဳတ္ခမ္းသားမ်ား တုန္လာသည္။ ပါးစပ္ကသာ တရြရြ လွဳပ္ေနသည္။ ဘာေျပာရမွန္းမသိ။

ဆရာ၀န္က သူ.အျဖစ္ကို မသိသလိုပင္။ သူ.ပခံုးေပၚ လက္တစ္ဖက္ တင္လာသည္။

သူငဲ့ၾကည့္မိသည္။ ျပည့္ၿဖိဳးသန္မာေသာလက္။ ေစာေစာကပင္ လူတစ္ေယာက္၏ အသက္ကို ကယ္ထားေသာ လက္မ်ား။

“ဆရာ၊ မတင္….. မတင္ပါနဲ့”
“ဟင္၊ ဘာျဖစ္လို.လဲ ကိုမင္းဒင္”

အံံၾသဟန္ကိုျမင္ရသည္။
“ေရာဂါ…..ေရာဂါကူးလိမ့္မယ္”

ဆရာ၀န္ မ်က္လံုးမ်ား လင္းသြားေအာင္ၿပံဳးသည္ကို ျမင္သည္။ သူမထင္မွတ္ေသာ အျပဳအမူ ကိုလည္းျပဳသည္။

သူ.ပခံုးကို တင္းၾကပ္စြာ ဖက္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

ႏွလံုးအိမ္၏ အနက္ရိွဳင္းဆံုး ေနရာ၀ယ္ တသိမ့္သိမ့္ ခါသြားသည္ကို သိလိုက္သည္။ မ်က္၀န္း၀ယ္ ပူေႏြးသြားသည္။

ထို.ေနာက္တြင္ေတာ့………..

သူ……………..

ရိွဳက္ႀကီးတငင္ ငိုခ်လိုက္ေလသည္။ ။

သကၠမိုးညိဳ

အိပ္မက္တစ္ခို (၀တၱဳရွည္ အပိုင္း-၂)

“ေဟ့ေကာင္၊ ေနထြန္း”
“ေက်ာ္စြာ”

ေက်ာ္စြာ စက္ဘီးကို ေျခဖ်ားေထာက္၍ရပ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သူ.စက္ဘီးလက္ကိုင္ေပၚသို. လက္လွမ္းတင္သည္။ သူမ်က္ေမွာင္ကုတ္သည္။ ထူထဲထဲ မ်က္ခံုးသည္ တြန္.လ်ွက္ရိွသည္။

“ေရာက္မွ မေရာက္ေသးဘူး၊ဘယ္လဲ”
“မင္းအိမ္ေလ”

သူ.အေမးကို တစ္၀က္ၿပံဳးနွင့္ေျဖလိုက္သည္။ အၿပံဳးပီသ ပါမည္ေလာ။ မသိ။

“ေက်ာ္စြာ”
အိပ္ေထာင္ထဲမွ စီးကရက္ဘူးကိုႏွိဳက္ယူရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို သူလွမ္းၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ့မ်က္လံုးထဲမွ “တစံုတရာ”ကို သူေတြ.သြားသည္။

“ငါ………….”
ေလသံသည္ တိုးညင္းပါးလ်ားေသာ္လည္း ၾကားသာပါမည္။
“ငါ …….၀ါ၀ါနဲ့ ေတြ.ခဲ့တယ္”

အတိတ္သည္ လင္းလက္ေတာက္ပ လာၿပီတည္း။
*****************************************************************

“မင္းသူ.ကို စိတ္မနာဘူးလား ေနထြန္း”

ႏွဳတ္ခမ္းဆီသို. ေတ့ထားေသာ လက္ဖက္ရည္ပန္းကန္ကို မေသာက္ေသးပဲ ေက်ာ္စြာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ သူကၽြန္ေတာ့ကို မၾကည့္။ ဆိုင္ အျပင္သို.ေငး ေနေလသည္။ေဆာင္းေဘာက္ခ္စ္မွ သီခ်င္းသံသဲ့သဲ့ကို မၾကားတလွည့္ၾကားတလွည့္။ ရင္ထဲမွာထက္ရွမွဳန္ရီ။

ရီသံပါးပါးကို ထြက္ေလႏွင့္ေရာထုတ္သည္။ေက်ာ္စြာ လွည့္ၾကည့္သည္။

“ဘာျဖစ္လို.စိတ္နာရမွာလဲ ေက်ာ္စြာ၊ ငါနဲ့နီးစပ္ဖို. သူဘယ္ေလာက္အထိ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္ ဆိုတာ မင္းလည္းသိပါတယ္။ အဖိုးႀကီးက ခါးခါးသီးသီးျဖစ္ေနတာ”

ေခါင္းတစ္ခ်က္ၿငိမ့္သည္။ သက္ျပင္းကိုမွ်င္း၍ ခ်ဟန္ရိွသည္။ဆိုင္အျပင္၌ ေလျပည္ရိွပံုရသည္။ အလွစိုက္ပန္းပင္ငယ္ အရြက္ေလးမ်ား ေခါင္းတငဲ့ငဲ့ ခါေနသည္။ သို.ေသာ္ ဆိုင္ထဲသို.ကား ေလညွင္း ၀င္မလာ။

“ငါတို. သတင္းသဲ့သဲ့ ၾကားတာရိွတယ္ ေနထြန္း”

ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ခံုးတစ္ခ်က္ ပင့္လိုက္သည္။ ဘာလဲ ဆိုသည့္ သေဘာ။

“အဲဒီတုန္းက ဦးခင္လိွဳင္က မိ၀ါမင္းကိုသာယူရင္ သူ.အသက္သူ သတ္ေသမယ္လို. ၿခိမ္းေျခာက္တယ္တဲ့”

အံ့ၾသရျပန္သည္။ ဦးခင္လွိုဳင္။ ၀ါ၀ါ၏ ဖခင္။ အခက္အခဲမ်ားၾကားမွ ႀကိဳးစားခဲ့ရသူ ခ်စ္သူပါတကား။ ရင္သည္တေျမ့ေျမ့ ထက္ရွစြာ နာလာသည္။

“ငါမသိခဲ့ဘူး ေက်ာ္စြာ၊ သူငါ့ကို မေျပာျပဘူး၊ ေအးေလ….”

စကားဆက္ကို ငံ့လင့္ဟန္ ေခါင္းၿငိမ့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျဖးေလးစြာ ဆက္ေျပာသည္။

“ငါက သူ.ကို မုန္းသြားေအာင္ဆိုၿပီး သူ.ကိုသူ စေတးလိုက္တာလည္း ပါမွာေပါ့”

ေက်ာ္စြာ ေခါင္းယမ္းသည္။ ေျဖးေလးေတြေ၀စြာ။ ကၽြန္ေတာ့ စကားကို ျငင္းပယ္ျခင္းကား မဟုတ္။

“မင္း သူ.ကို ခြင့္လႊတ္လိုက္ေတာ့ သူ ေတာ္ေတာ္ အထိနာသြားတယ္ ေနထြန္း”
“ငါ ရိပ္မိတယ္ ေက်ာ္စြာ၊ ဒီေလာက္ႀကီး အထိ ျပင္းထန္မယ္လို.သာ မထင္တာ၊သူနဲ. မနိုင္တဲ့ ၀န္ကို ရုန္းရမယ္လို.ေတာ့ ငါသိခဲ့တယ္။ မရုန္းနိုင္လို. ေခြက်ေနတဲ့သူကို ေရွ.ကေန ငါလက္ရပ္မေခၚရက္ပါဘူးကြာ”

ရင္နာစရာတို. နုသစ္စြာ ဖူးပြင့္လာျပန္ၿပီ ထင္သည္။

“မင္းေျပာင္းလဲသြားတယ္ ေနထြန္း၊ ငါအ့ံၾသတယ္”
“ဘာျဖစ္လို.လဲ”
“အရင္တုန္းက မင္းစိတ္ဓာတ္က မာတယ္၊ထန္တယ္၊ တဇြတ္ထိုးဆန္တယ္၊ အခုလို ဆင္ျခင္တာမ်ိဳး မရိွခဲ့ဘူး မဟုတ္လား”

ကၽြန္ေတာ္ မဲ့ၿပံဳး ၿပံဳးမိသည္ ထင္သည္။ တစ္ခုခုေျပာရန္ အားယူခိုက္

“မင္း တင္ မဟုတ္ဘူး ေနထြန္း၊ ၀ါ၀ါလည္း ေျပာင္းလဲေနၿပီ”
“ဟင္”
“သူ အရင္တုန္းကလို ေပ်ာ့ညံ့ညံ့ အရွံဳးေပးခ်င္တဲ့ ၀ါ၀ါ မဟုတ္ေတာ့ဘူး”
“ဘာျဖစ္လို.လဲ”

“သူ အခု သူ.အေဖ ဦးခင္လွိဳင္ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေနတယ္ ေနထြန္း။ တင္ဦးေမာင္နဲ. မေပါင္းနိုင္ဘူးဆိုၿပီး ဆင္းလာတာ ေျခာက္လေလာက္ရိွသြားၿပီ”

********************************************************

၀ါ၀ါ …….
ခ်စ္ျခင္းပန္းေတြဆိုတာ
ဂုဏ္ပကာသန မွာ မပြင့္ဘူး
ေငြေၾကးဓနမွာ မပြင့္ဘူး
ႏွလံုးသားမွာ ပြင့္တာ


အဲဒါ
မင္းအေဖ ဦးခင္လိွဳင္ကို ေျပာလိုက္……

*************************************************************

(ဆက္ရန္)

အိပ္မက္တစ္ခို (၀တၱဳရွည္ အပိုင္း-၁)

မ်က္ရည္မက်ပဲ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္
စူးစိုက္ၾကည့္တဲ့ မ်က္၀န္းေတြထဲမွာ
ဘာရိွမလဲ။

ႏွစ္ေယာက္စလံုး သိၿပီး
ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေမ့ပစ္ရမယ့္
စကားေတြရိွတယ္။

အခန္း(၁)

ေလာကတစ္ခိုသည္ ေ၀ရီ လင္းမိွန္မိွန္။
မိွဳင္းရင့္ေသာတိမ္တို.သည္ ေနမင္းကို မည္သည့္ေနရာတြင္ စုပ္ၿမိဳထားသည္မသိ။အလင္းလဲ့လဲ့သည္သာ မသဲမကြဲ အုပ္မိုးငံု.ၾကည့္ေနသည္။

ေတြ.ရခဲပါသည္။ဤၿမိဳ.ကေလးတြင္ ဤသို.ေသာရာသီဥတုမ်ိဳးကို ေတြ.ရခဲပါသည္။ေႏွာင္းေလ့ရိွေသာမိုးဦး၏ တစ္ရက္တေလ၌သာ ခဲယဥ္းစြာေတြ.ရေလ့ရိွပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္လာရာလမ္း၀ယ္ လူသူသိပ္မရိွ။ေအးခ်မ္းမွဳန္ေ၀ေသာ နံနက္ခင္းကသာ ေနရာတကာကို ခပ္ပါးပါး သုတ္လိမ္းထားသည္။

ေရွ.တည့္တည့္၀ယ္ မိန္းမငယ္တစ္ဦး လွမ္းလာေနသည္။ ညာလက္၀ယ္ ဆြဲျခင္းတစ္လံုးကို ခပ္ဖြဖြဆြဲ၍ႏြဲ.ယဥ္ေသာ ေျခလွမ္းႏွင့္……..

အို…….
သူလမ္းေလ်ွာက္ပံု
သူလမ္းေလ်ွာက္ပံုႏွင့္တူလွခ်ည္လား။
သူပဲလား။
သူပါပဲ။၀ါ၀ါ။

ဤၿမိဳ.ေရာက္လွ်င္သူနွင့္ေတြ.မည္ဟု သိသည္။သိခဲ့သည္။သို.ေသာ္ ဤမ်ွေလာက္ တိုေတာင္းေသာအခ်ိန္တြင္ ေတြ.မည္ဟုမထင္မိခဲ့။

သို.ေသာ္…
အခုေတြ.ၿပီ။ေတြ.ၿပီေလ။မင္းဘာလုပ္မလဲေနထြန္း။ ေျဖခ်ိန္မရလိုက္။

“ေၾသာ္…….”
ေရွ.တည့္တည့္တြင္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ၍ ေျခစံုရပ္ေနသူကိုေမာ့ၾကည့္သည္။မွတ္မိဟန္သည္ မ်က္လံုး၀ယ္ထင္လာ၏။ဦးစြာအသံျပဳမိသည္။ဘယဆက္ရမည္မွန္းမသိ။

ျပည့္တင္းနီေထြးေသာ ႏွဳတ္ခမ္းအစံုသည္ ေစ့ေစ့တင္းသြားသည္။ မဲ့လိုက္မွာလား၀ါ၀ါ။
ၿပံဳးသည္။မျမင္ရသည္မွာ ၾကာခဲ့ေသာအၿပံဳး။ တဒဂၤမ်ွ သတိမဲ့သြားသည္။

“ဘယ္တုန္းက ေရာက္လဲဟင္”
ဗ်က္ေစာင္းတစ္ရာတို.၏ သာယာေသာတို.ခတ္သံ။ေငြစင္ေခါင္းေလာင္းတစ္ေသာင္းကို တစ္ၿပိဳင္ထဲတီးခတ္သံ။ျပန္ရၿပီ။ ေပ်ာက္ကြယ္တင့္ေမာခဲ့ရေသာ အၿပံဳး၊နားစြင့္ရင္းၾကားနိုင္စြမ္းမဲ့ခဲ့ရေသာအသံတို.ကို ကၽြန္ေတာ္ျပန္ရၿပီ။

“မေန.က”
ႏွဳတ္ဖ်ားမွ ခဲထက္စြာတိုးထြက္သြားသည္။ၾကားနိုင္ရံုမွ်။ရွည္လားေသာမ်က္ေတာင္ သိမ္းရုတ္သည္ကိုေတြ.ရသည္။လွပေသာ မ်က္၀န္းကိုကြယ္ပိတ္သြားသည္။

“အလည္ပဲလား”
ၾကည့္မိေသာ အၾကည့္ကိုေဘးသို.ေရြ.မိသည္။ မၾကည့္သင့္ဟုဦးေႏွာက္က ကြပ္ညွပ္ဆံုးမသည္။ႏွလံုးသားက ဆတ္ဆတ္တုန္ေအာင္ျငင္းသည္။

“မဟုတ္ဘူး။ ဒီကိုအၿပီး ျပန္ေျပာင္းလာတာ”
“ေၾသာ္”
မ်က္လႊာပင့္သည္။ေ၀ဒရာသို.ၾကည့္ျခင္းပါတကား။
“သြားေတာ့မယ္”
ေျခႏြဲ.စြာႄကြသည္။ေဘးသို.တစ္လွမ္းတိမ္းေပးလိုက္သည္။ယဥ္ေမြ.ေမြ.လွမ္းသည္။ ေက်ာ္တက္သည္။ႏွဳတ္မွစကားတစ္လံုး အမွတ္မထင္ထြက္သြားသည္။ အမွတ္ထင္ထင္ပဲလားေတာ့မသိ။

“အမ်ိဳးသားေရာ ေနေကာင္းလား”
မၾကားသည္လားမသိ။မေျဖ။
ငဲ့ၾကည့္မိသည္။
ဆံပင္ေတြရွည္ေနၿပီပဲ။ေအးေလ။ႏွစ္ဆယ့္ေလးႏွစ္ဆိုတဲ့အရြယ္ဟာ အိမ္ရွင္မတစ္ေယာက္အဖို. ရင့္က်က္စြာ လွပဖို.အေကာင္းဆံုးအရြယ္ပဲေပါ့။

ေကာင္းကင္းျပင္သည္ ပို၍မွိဳင္းညိဳ.လာသည္ဟုျမင္သည္။ညိဳ.ညိဳ.မွဳန္မွဳန္။ေ၀ေ၀ရီရီ။
ငွက္တစ္ေကာင္ ဦးတည္ရာမဲ့ ပ်ံသန္းေနသည္။
၀ါ၀ါရယ္……
**********************************************************************

အိပ္မက္ျဖစ္၍
သခင္ေမ့ပါ……..
…………………………..
…………………………………….
…………………………………………………..

**********************************************************************

(ဆက္ရန္)