သူမ်က္၀န္းေလးထဲ ရဲရဲၾကည့္
ဖြဖြေလးေျပာလိုက္
ခ်စ္တယ္ လို.
ကဲ………ဘာခက္လဲ
ေၾကာက္တယ္ကေလးရယ္။
သူ.က ကိုယ့္အနာဂတ္ ကဗ်ာေလးပါ
မေရးရေသးပဲနဲ.ေတာင္
ေ၀ေ၀၀ါး၀ါးေလး လွလို.
တကယ္ပါ
ဓာတ္ပံုေလးထဲမွာေတာင္မွ
ထိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားေအာင္ လွတယ္။
လမင္းႀကီးကို ေအာင္သြယ္မခိုင္းေတာ့ပါဘူး
ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ရတဲ့အရသာက
ရွက္ပါးျပင္မို.ေလးကိုၾကည့္
ခ်စ္တယ္ လို.ေျပာခြင့္ရတဲ့အခ်ိန္ေလးပါ
ဒီဘ၀မွာ ဒီတစ္ႀကိမ္ပဲ ႀကံဳတဲ့ အခြင့္
ကိုယ္လက္လြတ္ မခံခ်င္ဘူး။
သစ္အိုပင္မွာလည္း
ပန္း ေတြပြင့္ျပခ်င္ပါတယ္
ရီေနမွာလားကေလးေလး
ကိုယ္ေျပာလိုက္လို.
မင္းမ်က္လံုးေလးအေရာင္ေျပာင္းသြားရင္
ကိုယ္ ၾကည့္လိုက္လို.
မင္းနွဳတ္ခမ္းေလးေတြတင္းမာသြားရင္
ကိုယ္ေသရပါလိမ့္မယ္ ေကာင္မေလးေရ
ေၾသာ္
ငါ့ နွဳတ္ခမ္းေလးေရ ...........ၿငိမ္ၿငိမ္ေန။
ကတၱီပါ လက္ဖ၀ါးနုနုကို
သစ္ခုတ္သမားလက္ၾကမ္းၾကမ္းနဲ.
လာပါလွမ္းေခၚသင့္သလား
စဥ္းစားရင္းအားငယ္ရေတာ့
မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္မိရုံနဲ.ေတာင္
သူ.အၾကည့္ေလးကိုပုန္းရတယ္။
မင္းပါးျပင္ေလးမွာ
ငါ့အၾကည့္ေလး ဆိုက္ကပ္ခ်င္တယ္
ငါး စကၠန္.ေလာက္ မ်က္ေစာင္းေလးဖယ္ထားေနာ္
မရြံ.မရဲ ကိုယ့္မ်က္လံုးကို
ရွက္ပါးျပင္ေလးမတားနဲ.။
သူ. အရိုးခံ အၿပံဳးေလးေၾကာင့္
ကိုယ္ ဘယ္ေလာက္ထိ သိမ္ငယ္ခဲ့ရေၾကာင္း
တစ္ေန.ေန.မွာေျပာျပမယ္
အခုေတာ့
သူ.နာမည္ေလးေဘးမွာ
မီးစိမ္းေလးလင္းလာမွာကိုေစာင့္ရင္း
ကိုယ္ဟာ သစ္ငုတ္ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။
လူမသိ သူမသိ ငါ့ကဗ်ာက
ဘယ္ေတာ့မွ လူသိ သူသိျဖစ္လာမွာလဲ
လူသိတာထက္
သူသိမွာ ေၾကာက္လွတယ္။
ကိုယ္က
အမဲရိုးမ်ားျဖစ္သြားမလား
ေရႊခြက္ေလးေရ
ကိုယ့္လက္ ကိုျဖင့္ ခြင့္ျပဳလိုက္ပါလား
မတားတာေတာင္ မ၀င္ရဲသူမို.ပါ။
မင္း ေခါင္းၿဖီးတုန္း
ကၽြတ္လာတဲ့ ဆံပင္ေလးေတြ ကို ေတာင္းရင္
မင္းရိပ္မိမွာလား
ရည္းစားမရိွပါဘူးေနာ္လို.
တစ္ေန. သံုးေခါက္ေလာက္ ေမးရင္
ကိုယ့္စိတ္ကိုသိမွာလား
နင့္ကို ခ်စ္ေၾကာင္းေျပာဖို.
ဘယ္နည္းအေကာင္းဆံုးလဲလို.
ေမးလိုက္ရင္ ဘယ့္နွယ့္လဲ။
စာေရးေပးရင္
ကေလးဆန္သြားမလား
ငါက အူေၾကာင္ၾကားပါဟယ္
ငါ့ကို အၿပံဳးေလးနဲ.ကယ္ပါ
ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့ ညီမေလးရယ္။
ကိုယ္ေျပာျပမယ့္ စိတ္ကူးေတြ
ပန္းပြင့္ေလးထဲထည့္လို.ရရင္ေကာင္းမွာ
ရနံ.ေလးက ေျပာရင္ သူနားလည္သြားမွာပါ
စံပယ္ဖူးေလးရယ္ ကူညီပါ။
နင္ ယံုမွာမဟုတ္ပါဘူးေလ
၀ါးပိုးေပါက္ထဲ
လေရာင္ေလး ၀င္ခဲ့ပါလား
သို၀ွက္ထားတဲ့ ေျမပံုေလးမွာ
ရတနာေတြ ယူသူမဲ့လြန္းတယ္။
ကိုယ့္အရုပ္ေလးေတြ နားၿငီးၿပီ တဲ့
ေရေလာင္းတိုင္း ေျပာမိတဲ့ သစ္ပင္ေလးက
ပုတီးထဲ ထည့္စိတ္ပါလားတဲ့
မင္းနာမည္ေပးထားတဲ့
ေကာင္းကင္က ၾကယ္ေလးက ၿပံဳးေနတယ္
သူလည္း
ညတိုင္းကိုယ္ၾကည့္လို. ရွက္တတ္ေနေပါ့။
အတိတ္က ပူေရး၀န္ေတြ
မင္းနဲ.မွေပ်ာက္ခဲ့ၿပီ
အဲဒီ အၾကည့္ သမားေတာ္မေလးေရ
ေျခၾကြခ အျဖစ္ ကိုယ့္ဘ၀ေလးကိုယူပါ။
တစ္ခါတစ္ခါ အားငယ္မွဳေတြနဲ.
ေျခလွမ္းေတြ တြန္.ဆုတ္ရတယ္
သူက
မိုးလင္းရင္ပြင့္ေတာ့မယ့္ ပန္းပြင့္ငယ္
ကိုယ္က
မိုးလင္းရင္ေပ်ာက္ကြယ္မယ့္ ေသာၾကာၾကယ္
ဘယ္လို ဆံုဆည္းခြင့္ရိွမွာလဲ။
ၿမိဳသိပ္ထားရတဲ့ အခ်စ္က
ေလးညိဳ.မွာ တင္ထားတဲ့ျမားတစ္စင္းလို
ပစ္လႊတ္လိုက္မွ တင္းအားေလ်ာ့သြားတယ္
ကိုယ့္ရဲ. တိတ္တခိုးမ်က္လံုးေတြ
ဘယ္ေန.မွတရား၀င္မွာလဲ။
ၾကယ္စင္တို.ရဲ.နတ္သမီးေလးကို
အဖူးေမွ်ာ္ ထြက္ခဲ့သူ
ပုလဲလည္းမျဖစ္ ရြဲလည္းမျဖစ္လို.
မငိုရဲ မရီရဲပါ သခင္မ
ဦးညႊတ္ ခစားခြင့္ေလးသာ ေပးသနားပါ။
သိမ္းထားတဲ့ စကားေတြလည္းရက္လြန္ေတာ့မယ္
နွလံုးသားက ထပ္မေစာင့္ခ်င္ေတာ့ဘူး တဲ့
အရိွန္ ယူလြန္းတဲ့ ကိုယ့္နွဳတ္ခမ္းကို
သူက စိတ္တိုေနၿပီေလ
ခဏေလးပါ
သူ.နားရြက္ေလး ရွက္သြားေလမလားလို.
ကိုယ့္ မ်က္လံုးေတြနဲ. တိုင္ပင္ခ်င္ေသးလို.ပါ။
စကားက ကၽြံတတ္တာမ်ိဳးဆိုေတာ့
ဘယ္အမွားမ်ိဳးကို အဓိပၸါယ္ေကာက္လြဲမွာလဲ
လက္သီးေလးဆုတ္ျပလည္း
ငါ့ရဲ.ငတံုးမေလးက “အမရာ”လိုေတြးမွာမဟုတ္ဘူး
ျဖစ္နိုင္ရင္ေတာ့
စံပယ္ပြင့္ေလးကို ပါးအပ္ျပခ်င္တယ္
ကေလးသိပါေလ။
ပုလဲလံုးေလးမသိဖူးတဲ့
ျဖဴစင္ျခင္းေတြရိွတဲ့သူ
ပန္းပြင့္ဖတ္ေလးမသိဖူးတဲ့
ႏူးညံ့ျခင္းေတြရိွတဲ့သူ
မီးေသြးမ်က္နွာ က်ားလွ်ာလက္နဲ.ကိုယ္က
ပန္ဆင္ဖို.သင့္ရဲ.လား
အားငယ္လြန္းရပါတယ္။
မိုးစက္ေတြကို ၿမိဳသိပ္ထားတဲ့တိမ္ေတြလို
ရြာခ်လိုက္မွ ေပါ့ပါးသြားမယ္
သူ ေအးျမၿငိမ္းခ်မ္းေစဖို.ပါ
ေတြ.ပါသလား
ေပါကၡရ၀ႆ တိမ္တိုက္ေတြ။
အခုအခ်ိန္ေတာ့
သူမ်က္၀န္းေလးထဲ တိတ္တခိုးၾကည့္
ဖြဖြေလးေျပာလိုက္တယ္
ခ်စ္တယ္ လို.
စိတ္ကူးေလးနဲ.ပါကေလးရယ္။ ။
No comments:
Post a Comment