အိပ္ယာကထၿပီဆို
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္ရွာေနရတာ
အက်င့္ျဖစ္ေနၿပီ
အေဖနဲ.အေမ
အေသအခ်ာစာလံုးေပါင္းမေပးလိုက္တဲ့နာမည္
ငါျဖစ္ခဲ့ၿပီ။
ကဗ်ာဆရာငါ
ဆရာ၀န္ငါ
လူလိမၼာငါ
လူယုတ္မာငါ
ဘယ္သူဟာငါလဲ
ငါ့ဘ၀ ရဲ.ေထာင့္တိုင္းမွာ
မ်က္မျမင္ပုဏၰားမ်ားစြာ…………
သိကၡာကို ထမင္းနဲ.လဲရတိုင္း
ငါ့မ်က္ရည္ဟာငါ့ေသြးျဖစ္လို.
ငါ့သြားဟာ
လမ္းႀကိတ္စက္ျဖစ္လို.
ငါ့စိတ္ဟာ
ခ်ဳံထဲမွာခ်ိဳေသြးလို.
ငါ့၀ိဥာဥ္ေတာ့
မညိွဴးေစခဲ့ဘူး
ဘာေၾကာင့္လဲသိလား
ငါ့နွလံုးသားဟာ
ျခေသၤ့ေအာင္းတဲ့ဂူ။
ငါ့အမာရြတ္ေတြဟာ
ငါ့သံခ်ပ္ကာအကၤ် ီပဲ
ပင္လယ္လို
ငါ့တည္ၿငိမ္မွဳက အနက္ရွူိင္းဆံုးမွာ
တိမ္ေတြလို
ငါ့ခံနိုင္ရည္က စိတ္မႊာမွဳမွာ။
ငါ့ယဥ္ေက်းမွဳကိုငါေမာင္းတင္လိုက္ေတာ့
သံေခ်းသံၾကားတယ္
ပ်က္စီးပါေစ
ငါ့လည္တိုင္ကိုေက်ာက္သားနဲ.ထုဆစ္ထားတယ္
က်ဳိးပဲ့ခ်င္က်ိဳးပဲ့မယ္
မညြတ္ေၾကး။
ငါလြန္မိသူမ်ားကို
ငါဒူးေထာက္ဖို.၀န္မေလးဘူး
ငါကိုလြန္ခဲ့သူမ်ားကို
ငါခြင့္လႊတ္ဖို.၀န္မေလးဘူး
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေနရာမခ်တတ္သူမ်ားကိုေတာ့
ေျခမနဲ.ေတာင္ ေခါင္းၿငိမ့္မျပခ်င္ဘူး။
ငါ့ညာလက္ဖ်ံမွာ
ကဗ်ာကိုဓားထစ္မွတ္ခဲ့တယ္
ငါ့ဒဏ္ရာေတြေပၚမွာ
ခ်စ္သူနူးညံ့ခဲ့တယ္
သူ.ယံုၾကည္မွဳသစ္ပင္မွာ
ငါ့အသက္ဓာတ္ကိုခ်ိတ္ခဲ့တယ္။
ခ်စ္သူ………..လာ
နင့္လက္ေမာင္းကိုငါေဖာက္
ငါ့လက္ေမာင္းကိုနင္ေဖာက္
စိမ့္ထြက္လာတဲ့အနုပညာ
ငါတို.အတူေသာက္ရေအာင္။
ငါ့ခံနိုင္ရည္ဟာ သံထည္ပဲ
ငါ့အနုပညာဟာေပပဲ
တူေတြကိုငါၿပံဳးၾကည့္လိုက္တယ္
ငါ့မ်က္လံုးမွာ
ဓားေရာင္တလက္လက္။
ငါ့လည္ေခ်ာင္းေတြပတ္ၾကားအက္ပါေစ
မိုးခါးေရငါမၿမိဳေတာ့ဘူး
မဲ့မဲ့ႀကီးၿပံဳးၾကသူေတြေျခရင္းက
ခင္းထားတဲ့ကတၲီပါစေပၚ
ငါေျခေခ်ာ္မေလ်ွာက္ေတာ့ဘူး
ေဟာဒီအရူးဟာမိုက္မဲတယ္
ဒါေပမယ့္
လြတ္လပ္တယ္။
ႏြံထဲကၾကာ ႏြံမတင္သလိုမ်ိဳး
င့ါဘ၀ထဲကအနုပညာ
အင္အားသံုးၿပီး ငါစင္ၾကယ္ခဲ့
ကဗ်ာကို သားသမီးအရင္းလိုခ်စ္ခဲ့
ငါ့ဆိုးေမြကိုကဗ်ာမွာ မစြန္းထင္ေစခဲ့
ခ်စ္သူ
ငါ့ကိုအနမ္းနဲ.ဂုဏ္ျပဳပါ။
ဘ၀ရဲ.အကိုင္းအခက္မ်ားမွာ
အနုပညာကို သားတင္ ခဲ့ၿပီ
မစိုက္ပဲ ရိတ္သိမ္းခ်င္သူတို.ေရ
ပေဒသာပင္မွာေတာင္မွ
ဆူး ပါသင့္ေၾကာင္း
ငါေကာင္းေကာင္းသင္ၾကားသိခဲ့ၿပီ။
မေလးစားအပ္ေသာမိတ္ေဆြမ်ားေၾကာင္.
ေလးစားအပ္ေသာ ရန္သူမ်ားကို
ငါဦးညႊတ္ခဲ့
လြတ္လပ္စြာကြဲလြဲခြင့္နဲ.
ငါ့ခံတပ္ငါေဆာက္ခဲ့
ခံတပ္ရဲ.ေနာက္ေက်ာကိုေတာ့အဆမ်ားစြာပိုထူထဲခဲ့။
အဆင္ေျပမွဳေတြကို
တမ်ိဳးႀကီးထင္ရေလာက္ေအာင္
အဆင္မေျပမွုအစံုအညီကို
အသားေသခဲ့ၿပီ
ငါ့အရိုးအေၾကာတိုင္းမွာ
အနုပညာဟာ
ျပည္ေအာင္း ခဲ့ၿပီ
လက္ညွိဳးေပါင္းမ်ားစြာကိုလည္း
အဂၤုလိမာလအၾကည့္နဲ.
ငါၾကည့္တတ္ခဲ့ၿပီ။
ငါ့ဥယ်ာဥ္ေတာ္မွာ
သခြတ္ပင္ေတြခ်ည္း စိုက္မယ္
ပြင့္ၾကစမ္း
မ်က္လံုးမွာဖ်င္းကနဲေသြးေဆာင့္တိုးခဲ့
အမြမ္းအမံအတိၿပီးတဲ့လူေတြကို
အမြမ္းအမံ ကင္းတဲ့ေတာင္ေပၚကေန
တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ
ငါ ဟားတိုက္ရယ္မယ္။
ဆံုးသြားတဲ့
အေမလည္း ခြင့္လႊတ္ပါ
လမ္းခြဲသြားတဲ့
ခ်စ္သူလည္းခြင့္လႊတ္ပါ
ငါ့နာမည္ကို
အနုပညာ မွာပဲလိုက္ရွာပါ
ဒီပုဏၰားဟာ
လက္ညွိဳးတစ္ေခ်ာင္းပဲေထာင္တတ္သူျဖစ္ပါသည္။ ။
No comments:
Post a Comment