ကဗ်ာဆိုတာဘာပါလဲ။ဒီေျမဒီေရမွာသာမဟုတ္။ သူ.ေျမသူ.ေရမွာလည္း ဓားထမ္းျငင္းၾကသည္။
အဲ။ျငင္းသူကသာျငင္းေနၾကသည္။ ကဗ်ာကေတာ့ အဆင့္ဆင့္တိုးတက္ျဖစ္ထြန္းလာခဲ့သည္။ ကဗ်ာနွင့္ေ၀ဖန္သူ။ရိွရမည္။ ရွိလည္းရိွသင့္သည္။ ဒါႀကိဳဆိုရမည့္ကိစၥ။ ခက္သည္က တစ္ခုထဲကိုကိုင္၍ေျပာေနျခင္း။ဒါမွကဗ်ာ။က်န္တာကဗ်ာမဟုတ္။
ရီစရာလည္းေကာင္းသည္။စိတ္ပ်က္စရာလည္းေကာင္းသည္။ ကဗ်ာဆရာအခ်င္းခ်င္းဆို ရန္မျဖစ္ၾကပါ။ကဗ်ာဆရာဆိုသည္က လြတ္လပ္စြာကြဲလြဲခြင့္ကို အေသြးအသားထဲမွယံုပီးသား။ သူတို.ကၿငိမ္းခ်မ္းမွဳကိုခ်စ္ၾကသည္။
++++++
သီအိုရီကိစၥကစေျပာရေပမည္။ သီအိုရီသည္ ေနာက္မွလာသည္။ သေဘာတရားကအရင္။
ကဗ်ာကိုအရင္ဖြဲ.ၾကသည္။ ေနာက္မွ ေလးလံုးစပ္ရဲ့ပံုစံကဘာ၊ ေလးခ်ိဳးကဘာ၊ မီတာကဘာ၊ စတန္ဇာကဘာ၊ ဒီလိုသီအိုရီထုတ္သည္။
ေျပာလည္းေျပာခဲ့ပီးၾကပါၿပီ။ ထပ္ေျပာရမည္လားမသိ။ ေညာင္ပင္ၿမိဳသလိုပင္။ ေနာက္မွကဗ်ာလက္သင္မ်ား ကဗ်ာဆရာ (အစစ္ဟုတ္မဟုတ္မသိပါ)ျဖစ္လာေတာ့ သီအိုရီနွင့္မကိုက္လ်င္ ကဗ်ာမဟုတ္ ဆိုလာၾကသည္။ ေလးသံုးႏွစ္မျပည့္လွ်င္၊အခ်ိဳးမကိုက္လွွ်င္၊စသည္ျဖင့္။
သူ.ႏြယ္ကိုယ့္ႏြယ္ခြဲရန္လိုလ်ွင္လည္းခြဲရပါမည္။ မခြဲလည္းရပါသည္။မသံုးလည္းရပါသည္။ မေျပာရံုေပါ့။ ကဗ်ာဆရာေတြက သိလည္းသိပ္မေျပာ။တမင္ေမ့ထားရပါသည္။ သီအိုရီက အနုပညာဖန္တီးမွဳကို လာေထာက္တတ္၍ျဖစ္သည္။
ေလးလံုးစပ္မွာ ပိုေတြ.ဘူးပါသည္။ ကိုေျပာခ်င္တာကတမ်ိုး၊ကာရန္ကဆြဲေခၚတာတမ်ိုးႏွင့္ ဒုကၡႀကီးပါသည္။ကာရန္ကိုေမ့လိုက္မွ အဆင္ေျပသြားသည္။ ေျပာလိုရင္းက ကဗ်ာမွာ အသိမလိုပါ။ ပညာမလိုပါ။
အရပ္စကားပဲသံုးသံုး၊ပါဠိပဲသံုးသံုး (ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ေျပာသလို) ရင္ဘတ္ခ်င္းပလပ္ထိုးမိဖို.က အေရးႀကီးပါသည္။
+++++++++++++++
ဒါကကဗ်ာဆရာ အတြက္ပါ။ ေ၀ဖန္သူအတြက္ကေတာ့လိုပါသည္။ သူ.ႏြယ္လည္းသိရမည္၊ ကိုယ့္ႏြယ္လည္းသိရမည္။ အရင္းကကုိင္ေျပာမိလားအဖ်ားကကိုင္ေျပာမိသလားသိရမည္။ မသိလို.မရဘူးလား မေမးပါႏွင့္။ မရပါ။ေ၀ဖန္ေရးလုပ္ရင္ေတာ့သိရပါမည္။
ဘာလို.လဲ ေမးလ်င္ရွင္းပါသည္။ သူမ်ားကိစၥကို ကိုယ္ကသြားေျပာတာျဖစ္သည္။ ဟာအေပ်ာ္ေရးတာပဲ။ဆရာႀကီးမွမဟုတ္တာလို.ေျပာမရပါ။ ဆရာႀကီးမဟုတ္လွ်င္လည္း ကိုယ္ကမေ၀ဖန္ပါႏွင့္။
ေလာကႀကီးမွာေရးစရာမ်ားပါသည္။ သူမ်ားကိုသြားေ၀ဖန္မွစာေရးလို.ရသည္မဟုတ္ပါ။
ကိုယ္ပိုင္ဖန္တီးမွဳေလးေတြနွင့္ေပ်ာ္ေနသူေတြ အမ်ားႀကီးရိွပါသည္။
+++++++
ကဗ်ာမွမဟုတ္ပါ။ အနုပညာရွင္ဆိုသည္က အာရံုခံစားမွဳအားေကာင္းသည္။ sensitivity ျမင့္သည္။
ဒီေတာ့ တခ်ိဳ.ေနရာေတြမွာအလြန္အကၽြံျဖစ္ကုန္သည္။ ဗန္ဂိုး၊ ရွယ္လီ၊စသည္ျဖင့္ သိၾကပါမည္။ မေျပာေတာ့ပါ။ အဲ ခံစားသူေတြကလည္းခြင့္လြတ္သည္။ ပိုအက္တစ္လိုင္စင္ေပးသည္။
ခက္သည္ကေ၀ဖန္သူမ်ား။ ပေလးတိုကစသည္။ (အက်ယ္မေျပာလိုပါ။ ညႊန္းပါဆိုလ်ွင္ တကၠသိုလ္ဘုန္းနိုင္၏ ခပ္သိမ္းကလ်ာ ရွဳဖြယ္သာတည္းကို ဖတ္ပါ)
ေနာက္ေတာ့ဘာျဖစ္သလဲ။ ေ၀ဖန္သူမ်ား၊ေ၀ဖန္နည္းမ်ားေျပာင္းကုန္သည္။ ကဗ်ာကေတာ့ ပန္းပန္လ်က္ပဲသာ။
ဥပမာေပးရပါမည္။ ဆာရီယယ္လစ္ဇင္၏ဖခင္မ်ားသည္ ယခင္ကဒါဒါ၀ါဒ လွဳပ္ရွားသူမ်ားျဖစ္သည္။
သူတို.ကပို၍ လြန္သည္။ ေရပန္းဆိုပီးအိမ္သာသံုးေၾကြခြက္ႀကီး (သူတို.ကိုယ္တိုင္လုပ္မဟုတ္)ကိုျပသည္။ မိုနာလီဆာကို ႏွုတ္ခမ္းေမႊးတတ္ျပသည္။ ဒါအနုပညာလားဟုေမးစရာ။
(အက်ယ္ကိုေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ေဆာင္းပါးမ်ားမွာပါပါသည္။ ပ်င္းရင္မဖတ္ပါနွင့္။ ေျပာခ်င္လွ်င္ဖတ္ပါ။ မသိပဲေျပာေတာ့ရွင္းေနရတာအခ်ိန္ကုန္ပါသည္။)
သူတို.လွဳပ္ရွားမွဳကလည္း အဓိပၸါယ္မဲ့မဟုတ္။ အနုပညာကို ေငြေၾကးစသည္တို.ျဖင့္တန္ဖိုးျဖတ္ေနျခင္းကို သေရာ္ျခင္း။
ဒါဒါပြဲကိုခဲနဲ.ေပါက္သူေတြရိွသည္။ ဒါဒါေတြက ေပ်ာ္သြားသည္။ ဒါမွ ဒါဒါ၀ါဒီအစစ္တဲ့။
++++++
ေကာင္းကင္ကိုကေရးဖူးသည္။ပြဲတစ္ပြဲကိုမႀကိဳက္ရင္ေ၀ဖန္ခြင့္ရိွတယ္။ခဲနဲ့ေပါက္ခြင့္မရိွတဲ့။
လက္မခံပါ။မႀကိဳက္ခ်ွင္ေျဗာင္ခဲနဲ.ေပါက္ပါ။ မသိပဲမေ၀ဖန္ပါနွင့္။ မသိသူကအေျပာခံရသည္မွာ ခဲနဲ.ေပါက္ခံရသည္ထက္နာပါသည္။
+++++++
အားနာနာႏွင္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ျပပါမည္။
ဟံလင္း၏ မိသားစု -၅ ျဖစ္ပါသည္။ တိုပါသည္။
က်ဳပ္အေမကို စပ္ယွက္
က်ဳပ္ လူျဖစ္ခဲ့ရုံနဲ႕
က်ဳပ္ကို ခင္ဗ်ား
သား မေခၚနဲ႕ ။
ဗုဒၶဘာသာ၀င္အေနႏွင့္ေျခာက္ျခားရပါသည္။ သို. ေသာ္ကဗ်ာအေနနွင့္သူ.ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ကို ျမင္ရပါသည္။
ထပ္ေျပာပါမည္။ “ကဗ်ာအေနနွင့္” ခံစားရပါသည္။
++++++
ကဗ်ာကို တံဆိပ္ ကပ္ျခင္းသည္ ကဗ်ာဆရာအလုပ္မဟုတ္ပါ။ ေ၀ဖန္ေရးဆရာအလုပ္ျဖစ္ပါသည္.။
ကဗ်ာဆရာကေတာ့ ဘယ္သူမွမဖတ္လည္း ကဗ်ာေတြဖြဲ.ေနပါလိမ့္မည္။
No comments:
Post a Comment