မဲွ.သည္မိန္းကေလး၏ မ်က္လံုးေအာက္မ်က္ရည္ခံမွဲျဖစ္ေသာအခါ အလွပ်က္ယြင္းေစေသာ္လည္း ပါးမို.မို.ေပၚတြင္ရိွေသာအခါ စံပါယ္တင္မွဲ.အျဖစ္ အလွတိုးေစသည္။ ကဗ်ာပါစကားလံုးမ်ားသည္ ကဗ်ာရသကို အေနွာက္အယွက္ျပဳလွ်င္ ေဒါသ သင့္ေစၿပီး ကဗ်ာရသကို တိုးတက္ေစလွ်င္ ဂုဏ္ေျမာက္ ေလသည္။
ေရွးကပညာရိွတို.၏ အဆိုျဖစ္သည္။ ေရွးလူတို.သည္ ေျပာင္းလြယ္ျပင္လြယ္ ျမင္ကြင္းက်ယ္သူမ်ားသာျဖစ္သည္။ ကဗ်ာေဇာေစတနာ အရ ဆဲေသာ္လည္း ကဗ်ာရသကို အေနွာက္အယွက္မျပဳပဲ တိုးတက္ေစလွ်င္ ………..
အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖ၏ ေတးထပ္ကိုျပန္ညြန္းရပါမည္။ ယခုေခတ္ကဗ်ာတြင္ ညစ္ညမ္းအသံုးမ်ား၊ဆဲဆိုစာမ်ားပါသည္ကို မေ၀ဖန္လိုပါ။ သို.ေသာ္ ခ်ိန္စက္ရန္ေတာ့လိုပါသည္။ လိုအပ္၍ ထည့္သူမ်ားရိွသလို မလို အပ္ပဲ ထည့္သူမ်ားရိွပါမည္။အားမေပးသလို မကန္.ကြက္ပါ။ သို.ေသာ္ မိမိေရးသားေသာစာ၏ ရသကို ၊ေဇာေစတနာကို အေထာက္အကူျပဳမျပဳ စဥ္းစားၾကေစလိုပါသည္။
++++++++
အခ်ိဳ.ကဗ်ာ တို.သည္ ေခတ္အဆက္ဆက္ တင္က်န္ခဲ့ၾကၿပီး အခ်ိဳ.ကဗ်ာတို.သည္ ခနတြင္းေပ်ာက္ပ်က္ၾကေလသည္။ ကဗ်ာေကာင္းတို.၏ သေဘာသည္ ဘာပါနည္း။ အဘယ္ကဗ်ာစာဆိုသည္ ထိုကဗ်ာမ်ိဳးကို ဖြဲ.နိုင္ပါသနည္း။
ဓားတစ္ခ်က္ထစ္ထားပါမည္။ ကန္.သတ္အျမင္ရိွစာဆိုႏွင့္ ကန္.သတ္မဲ့အျမင္ရိွစာဆိုျဖစ္ပါသည္။ limited Vision နွင့္ absolute Vision ျဖစ္ပါသည္။ (ဆရာဘုန္းနိုင္ဘာသာျပန္မွဳကို ယူပါသည္။) အခ်ိန္ကာလ၊ေဒသ တို.ကိုလြန္ေသာစာဆို သည္ ပို၍မြန္ေသာ ကဗ်ာတို.ကိုဖြဲ.နိုင္ပါမည္။ ယခု ဤမွ်သာ ဆိုပါမည္။
ယခု ကဗ်ာေကာင္းတို.၌ ေတြ.ရေသာ အျမင့္ဂုဏ္ သေဘာကို ေဆြးေႏြးပါမည္။
+++++++
တရားစခန္းမွျပန္လာသူအခ်ိဳ. ျပန္လာစတြင္ ေအးခ်မ္းေနသည္ကိုေတြ.ဖူးပါမည္။ တရားေတာ္ေကာင္းေကာင္းနာၿပီးခါစတြင္ သံေ၀ဂရသည္ကိုႀကံဳဖူးပါမည္။ သာမာန္အားျဖင့္ မေရာက္နိုင္ေသာအျမင့္ကို တရားအကူျဖင့္ ေရာက္သြားျခင္းျဖစ္သည္။
အခ်ိဳ.ကဗ်ာမ်ားသည္လည္း ဤသို. အျမင့္သို. အာရံုညႊန္.တက္ေစေသာ သေဘာရိွပါသည္။ တရားမွမဟုတ္ပါ။ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားေသာခံစားမွဳ၊ တည္ၿငိမ္ေစေသာ သႏၱိသုခစသည္ျဖင့္ မ်ားစြာရိွပါမည္။
အနႏၵသူရိယ အမတ္ႀကီး၏ မ်က္ေျဖလကၤာကို ျပန္ညႊန္းပါမည္။ သာမာန္အားျဖင့္ စိတ္အင္အား ေလ်ာ့နည္းသူတို. ဤလကၤာကိုဖတ္ၿပီးခ်ိန္၀ယ္ တည္ၿငိမ္ေသာ စိတ္အင္အားကို ရနိုင္ပါသည္။ သူေတာ္ေကာင္းတို.၏ သေဘာကို (မသိစိတ္ႏွင့္ျဖစ္ေစ၊သိစိတ္ႏွင့္ျဖစ္ေစ) ရလိုက္ပါသည္။ ထိုသို.မဟုတ္လွ်င္ ထိုလကၤာသည္ ေခတ္အဆက္ဆက္ က်န္ေနမည္မဟုတ္ပါ။
+++++++
အတန္ငယ္ခ်ဲ.၍ ဆိုပါမည္။ ထိုလကၤာသည္ ပုဂၢလိကသေဘာကိုေျပာေသာ္လည္း ေယဘုယ်အေၾကာင္းျဖစ္ေနပါသည္။ ေယဘုယ် အေၾကာင္းဟုဆိုေသာ္လည္း ပုဂၢလိက တိုင္းအတြက္ ျဖစ္ေနပါသည္။
ေခတ္အဆက္ဆက္ အနစ္နာခံရသူတိုင္း “သူတည္းတစ္ေယာက္၊ေကာင္းဖို.ေရာက္မူ၊ သူတစ္ေယာက္မွာ၊ ပ်က္လင့္ကာသာ၊ ဓမၼတာတည္း”ဟု ရြတ္ဖူးၾကပါလိမ့္မည္။
ေခတ္တိုင္း၏ အျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္ ဤကဗ်ာအတြင္းသို.က်ံဳ.၀င္သြားၾကပါသည္။ အေရွ.တိုင္း၊ အေနာက္တိုင္း၊ ေဒသအဆက္ဆက္မွ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကိုၾကည့္ပါ။ “သမုဒၵရာ၊ ေရမ်က္ႏွာထက္၊ခဏတက္သည့္၊ ေရပြက္ပမာ” မင္းမ်ားကို ေတြ.ရပါမည္။
အခ်ိန္ကိုလြန္ေသာ၊ေဒသကိုလြန္ေသာ ကန္.သတ္မဲ့အျမင္ရိွသည့္ ကဗ်ာစာဆိုျဖစ္ပါသည္။သူတို.ဆီမွာလည္း ထိုသို.စာဆိုမ်ိဳး မမ်ားဟုသိရပါသည္။ ရိွတ္စပီးယားႏွင့္ ဒန္းတီကို ညႊန္းၾကပါသည္။
+++++++++++
အတန္ငယ္ျမွင့္ပါရေစ။ ကဗ်ာ.အျမင့္ဂုဏ္ ျဖစ္တည္လာစရာ အေၾကာင္းရင္းငါးခ်က္ရိွသည္ဟုဆိုပါသည္။
(၁) ခမ္းနားႀကီးက်ယ္ ျမင့္ျမတ္ေသာ အသိအျမင္ကိုျဖစ္ေပၚေစေသာ စြမ္းရည္
(၂)အင္အားႀကီးမားေသာေဇာေစတနာ
(၃)အလကၤာ ၌ နိုင္နင္းမွဳ
(၄)စကားေရြးခ်ယ္တတ္မွဳ
(၅) ခမ္းနားေသာအေရးအသား
သူတို.သတ္မွတ္ခ်က္ျဖစ္ပါသည္။သိထားရန္ျဖစ္ပါသည္။ လက္ခံရန္ မဟုတ္ပါ။ သို.ေသာ္ ေရွ.ႏွစ္ခ်က္သည္ ကဗ်ာဆရာ၏ပါရမီကိုေျပာေနျခင္းလားဟု ေတြးဆရပါသည္။
No comments:
Post a Comment