ေသတၱာနက္ဟူေသာ အသံုးကိုၾကားဘူးၾကပါမည္။ တစ္ဖက္မွ ပစၥည္းတစ္ခုကိုထည့္လိုက္၊အျခားတစ္ဖက္မွ ပစၥည္းအသစ္ထြက္လာမည္။ အထဲမွာ ဘာျဖစ္ေနသည္ကိုမသိ။ ရုပ္ျမင္သံၾကားကို ဥပမာေပးရမည္။ ႀကိဳးေတြ ၊ပလပ္ေတြဆက္။ခလုပ္ႏွိပ္၊ ဇာတ္ကားၾကည့္၍ရၿပီ။ အထဲမွာ ဘာျဖစ္ေနမွန္းသိစရာမလို။ ရုပ္ျမင္သံၾကားၾကည့္သူအတြက္မလို။
ျပင္သူအတြက္ေတာ့လိုမည္။ ထုတ္လုပ္သူအတြက္ေတာ့လိုမည္။ သူတို.ကေတာ့ တိတိက်က်သိဖို.လိုသည္။
ကဗ်ာလည္းေသတၱာနက္မ်ားျဖစ္ေလမည္လား။ ခံစားသူေတြ၊စာဖတ္သမားေတြ အတြက္ ကဗ်ာသာလိုပါသည္။ ကဗ်ာအေၾကာင္းမလိုပါ။ ကဗ်ာေရးသူ၊ ေ၀ဖန္သူ အတြက္ေတာ့ လိုအပ္ပါမည္။ အေျခခံေတာ့လိုပါမည္။
မည္သူမဆို စု၊တု၊ျပဳ ကို မေက်ာ္နိုင္ပါ။ သို.ေသာ္ တု အဆင့္မွ ျပဳ အဆင့္သို. မဆက္နိုင္ပဲ တစ္သက္လံုးေနသြားသူမ်ားရိွေနနိုင္ပါသည္။ ထို အခါ ကဗ်ာ ႏွင့္ဆိုင္ေသာ အသိပညာမ်ားကို ျပန္လည္ေမ့နိုင္ေအာင္က်ိဳးစားရပါေတာ့မည္။ ကိုယ္ပိုင္လိုခ်င္လွ်င္ အရိပ္ကိုေမ.မွရပါမည္။ ကဗ်ာတြင္ အသိပညာမလိုပါဟူေသာစကားစကို ခ်မိ၍ ဆက္ရွင္းလာရသည္မွာ စာစုမ်ား မ်ားလာပါသည္။ ေတာ္သင့္ၿပီဟု ကိုယ့္ကိုကိုယ္ဆံုးမရပါသည္။ဤေဆာင္းပါးစဥ္သည္ ကဗ်ာေရးစ၊ေရးမည့္ လူငယ္မ်ားအတြက္ရည္ရြယ္ခဲ့ပါသည္။
ပါရမီသက္ကုန္လွ်င္ ပညာသက္ျဖင့္ ဆက္ရတယ္ဟူေသာ ခင္၀မ္း၏ စကားကို မေမ့ေလ်ာ့ေစရန္ ေရးပါသည္။
ဆရာႀကီးလုပ္၍ ေျပာခဲ့ျခင္းမဟုတ္ပါဟု အထပ္ထပ္ဆိုပါသည္။ ဖတ္မိသမွ်ထဲမွသေဘာတူရာ၊ ေတြးမိရာကိုျပန္မွ်ျခင္းဟုလည္းဆိုပါမည္။ လြတ္လပ္စာကြဲလြဲခြင့္ကိုလည္းယံုပါသည္။ ကြဲလြဲၾကပါေစ။
++++++++
အခ်စ္ေၾကာင့္ ကဗ်ာေရးသူမ်ားလည္းရိွပါမည္။ အရွိန္ကုန္လွ်င္ရပ္ပါမည္။ သူတို.ကဗ်ာသည္ တန္.သြားပါမည္။ သို.မဟုတ္ ကဗ်ာအရိွန္မေသလွ်င္ ဘ၀ကဗ်ာ (လူသာမန္အေျပာျဖင့္ နာမည္တပ္ပါသည္) ဘက္ကို ကူးပါမည္။ အခ်ိန္ကေပးေသာ ေ၀ဒနာ (အခ်စ္ကဗ်ာ)ကို ယူၾကပါေစ။ကန္.ကြက္ရန္မရိွပါ။
၀ဏၰပဘာမွ ေသြးငင္ၾကမၼာေၾကာင့္စေသာ ၀ါသနာသည္ ပါရမီေတာ္ခန္းပိ်ဳ.အထိမတက္ဟု မည္သူမွမေျပာနိုင္ပါ။ မိုးေကာင္းက္င မိုးေရေလးတစ္စက္ျဖစ္ေသာ မိုးမ်ိဳးေစ့ေလးသည္ မိုးလံုးပတ္လည္ ရြာလာနိုင္ပါသည္။ သစ္ေစ့ေလးမွစေသာ အပင္သည္ သစ္ေတာႀကီးတစ္ခု ျဖစ္လာနိုင္ပါသည္။
++++++++++
ကဗ်ာေရးသူမ်ားအတြက္ ကုန္ၾကမ္းရရန္ႏွစ္ေနရာရိွပါသည္. တစ္ခုကေတာ့ မ်က္စိႏွင့္ နားတို.၏ အားႀကီးေသာေလာကျဖစ္ပါသည္။ ရိုးရိုးေလးေျပာလွ်င္ ေခတ္ၿပိဳင္ခံစားမွဳျဖစ္ပါသည္။ ေခတ္၏ ရိုက္ခတ္ခ်က္မပါပဲကဗ်ာေရး၍ မျဖစ္ပါ။
ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ အတိတ္ကာလမွ ေအာင္ျမင္မွဳဆည္ႀကီးျဖစ္ပါသည္။ အတိတ္သမိုင္းမွ ကဗ်ာမ်ားစာမ်ားကို သမိုင္းပစၥည္းအျဖစ္ ဖံုတက္ခံထားလွ်င္ ကို. အတြက္ ပညာသက္ကို ကိုယ္ဖ်က္သည္ႏွင့္တူေနပါမည္။ အနုပညာပစၥည္းသည္ အခ်ိန္ကာလႏွင့္ ေနရာေဒသကိုလြန္ပါသည္။
မင္းသု၀ဏ္ေၾကာင္းေျပာမိ၍ ႏွာေခါင္းရွံ.ျပေသာ ကဗ်ာဆရာေပါက္စေလးတစ္ဦး(လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္စုႏွစ္မ်ားက)ေတြ.ဖူးပါသည္။ မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ပါေနပါၿပီ။လက္အလြန္ေကာင္းပါသည္။ ေခတ္ၿပိဳင္ခံစားမွဳ အာရံုျမင့္ပါသည္။ ယေန. မေတြ.မိေတာ့ပါ။
++++++++
ေနာက္ဆံုးေျပာစရာတစ္ခုရိွပါမည္။ ေသတၱာနက္အတြက္ ထုတ္လုပ္သူမ်ားသည္ ကုန္ၾကမ္းသာမက ကိရိယာလည္းလိုပါသည္။ မည္သည့္ကိရိယာကိုသံုးသည္ျဖစ္ေစ စားသံုးသူကို ၾကည့္ရပါသည္။ ကဗ်ာဆိုတာ လူအႀကိဳက္လိုက္ေရးတာ မဟုတ္ဘူးကြဟု ဆိုနိုင္ပါသည္။ ဆိုခြင့္ရိွပါသည္။ အစြန္းမေရာက္ေစရန္ေတာ့ လိုပါသည္။ ကိုယ့္ဘာသာေရးၿပီးသိမ္းထားေသာ ကဗ်ာဆရာမ်ားရိွပါလိမ့္မည္။ ကဗ်ာဆရာအျဖစ္မွမေလ်ာ့ပါ။
သူငယ္ခ်င္းကိုျပသည္ျဖစ္ေစ၊ တျခားသူကိုျပသည္ျဖစ္ေစ၊အြန္လိုင္းမွာ တင္သည္ျဖစ္ေစ၊ မဂၢဇင္းတြင္ ထည့္သည္ျဖစ္ေစ တခုခုလုပ္သည္ရိွေသာ္ အေ၀ဖန္ေတာ့ခံနိုင္ရပါမည္။ မိမိကဗ်ာ ကို အဆင့္ျမွင့္ထားလိုေသာ သေဘာသည္ ေမာ္ဒန္ လကၡဏာရပ္ျဖစ္သည္ဟု ဆရာ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ေျပာခဲ့ဘူးပါသည္။ မတားျမစ္လိုပါ။
ေျပာလိုရင္းကို မလြဲေစခ်င္ပါ။ႀကိဳက္သည့္ ကဗ်ာ နိႆယကိုသံုးပါ။ အဆင့္ျမင့္မျမင့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္သည္ကိုယ့္တြင္မရိွေတာ့ပါ။ စာဖတ္သူ၊စာဖတ္နာေသာ ပရိသတ္မ်ား အမွန္တကယ္ရိွေၾကာင္း အသိေပးလိုပါသည္။ ငါ့ကဗ်ာကို လူမႀကိဳက္တာ ငါကျမင့္ေနလို.ပဲဆိုရင္ေတာ့ နည္းနည္းလြဲပါၿပီ။
မည္သည့္ ကဗ်ာအမ်ိဳးအစားမဆို သေဘာေပါက္ခံစားနိုင္ေသာ ပရိသတ္မ်ားရိွေနပါေၾကာင္း ပညာရိွသတိထားေတာ္မူေစၾကရန္ တင္ျပပါသည္ခင္ဗ်ား။ ။
(ေ၀ဖန္ အႀကံေပးနိုင္ပါသည္၊ thetkamoenyo7@gmail.com )
No comments:
Post a Comment